‘De weerspiegeling van de bergentoppen in het meer lijken een magisch en onwerkelijk beeld.
Maar het ís werkelijkheid: daarvoor hoef ik mezelf niet in mijn arm te knijpen.’
Mijn man Jenne en ik – Merel – delen de liefde voor de bergen, het avontuur en de prachtige wandelingen en hebben onze vier kinderen van twee, zes, zeven en negen jaar met dit ‘bergvirus’ aangestoken. Bij toeval komen we een maand voor de zomervakantie op de site van Huttentochtmetkinderen.com terecht en al snel zijn we om. Dus afgelopen zomer maken we een driedaagse huttentocht met ons gezin! Een impressie van ons fantastische avontuur.
Efficiënt inpakken
We besluiten de Kleinarltaltocht te wandelen en hebben geluk dat op zo’n korte termijn nog in twee verschillende hutten terecht kunnen met z’n zessen. We slapen de nacht voordat we de tocht beginnen in een eenvoudig pension in Wagrain. Terwijl de kinderen slapen, besteden wij de avond aan het slim inpakken van onze rugzak.
Doordat Beer in de rugdrager gaat, kunnen we maar één grote rugzak meenemen. Tippe, Bruun en Bibi hebben ieder een kleinere rugzak met daarin hun pyama, ondergoed, knuffel, regenjas en een waterfles. Eerder die dag haalden we bij de VVV voor ieder kind een eigen stempelpaspoort die ze de komende dagen fanatiek zullen stempelen bij de hutten en stops onderweg. Bij de parkeerplaats waar we de auto achterlaten wordt al direct de eerste stempel gescoord, het avontuur kan beginnen!
Trots
Via een redelijk stijl, maar prima begaanbaar pad lopen we in circa twee uur omhoog. Boven aangekomen worden we beloond met een prachtig uitzicht, terwijl we met onze voeten aan de rand van het meer staan. Met dit warme weer lonkt het verkoelende zoete water voor een frisse duik, maar we vervolgen het mooie pad langs de rotswand.
‘Boven aangekomen worden we beloond met een prachtig uitzicht, terwijl we met onze voeten aan de rand van het meer staan.’
De kinderen lopen huppelend voor ons uit. Ze hebben nog energie over. Wat zijn wij trots! En twee dagen later blijkt dat ze nog veel sterker zijn. Doordat ze ieder hun eigen waterfles en wat lekkers voor onderweg binnen handbereik in hun rugzak hebben, is er geen gekibbel of gezeur over trek of dorst onderweg.
Welverdiende Kaiserschmarrn
Beer doet al schommelend zijn dutje en roept regelmatig ‘Kijk!’, waarop we allemaal de kant op kijken waar hij naartoe wijst. Bij een almhut, op nog geen half uur voor de hut waar we vannacht slapen, delen we onze welverdiende Kaiserschmarrn. Daarna duiken we alsnog het koude water in. Wat een heerlijke verkoeling!
‘Wat fijn om drie dagen lang ’no signal’ op het scherm van mijn iPhone te zien.’
Al zittend op het gras en kijkend naar mijn gezin bedenk ik me dat dit toch echt de kostbare ingrediënten voor mijn ideale gezinsvakantie zijn: natuur, uitdaging, ruimte, vrijheid en…. geen signaal. Wat fijn om drie dagen lang ’no signal’ op het scherm van mijn iPhone te zien.
Het goede leven
‘Maar wat doe je dan als er iets gebeurt tijdens de tocht en je moet bellen voor hulp?’ vraagt Tippe, onze oudste dochter. Jenne beantwoordt haar vraag bloedserieus: ‘Nou, naar het topje van de berg lopen en hopen dat ik daar wél bereik heb.’ Tippe kijkt hem even aan om te polsen of hij een grapje maakt, maar ziet dan zijn serieuze blik en knikt instemmend. ‘Goed idee, dat doen we.’
Als we die middag door de eigenaar van de berghut van onze eerste overnachting worden verwelkomd en even later op het terras van ons welverdiende biertje genieten, kijken we elkaar tevreden aan: Het Goede Leven.
Gillend over het terras
De oudste drie rennen heen en weer op de steile grashelling rondom de hut. Ze komen terug met sprinkhanen en andere insecten en objecten die ze vinden. Kleine Beer is onze handenbinder; hij heeft natuurlijk geen zin meer in een verlaat middagslaapje na de nodige dutjes in de rugdrager.
Hij rent al gillend van de lach over het terras en we moeten hem keer op keer vangen om te voorkomen dat hij de steile helling af rolt. We besluiten om na het avondeten een ontspannen wandeling naar de nabijgelegen rivier te maken en de koeien die daar grazen van dichtbij te bewonderen.
Murmeltieren
Tja, ik had serieus niet gedacht dat we na een dagtocht vrijwillig in de avond nog een wandeling zouden gaan maken. De kinderen spotten al snel heuse Murmeltieren. We kijken vol bewondering naar deze typische dieren waarvan ik nooit heb geweten dat ze zo’n enorm luid en hoog piepend geluid maken.
‘Ik slaap slecht, maar na een goed ontbijt en in de frisse berglucht, verdwijnt alle moeheid.’
We gaan op tijd naar bed, met z’n allen tegelijk, tot groot plezier van de kinderen. Ondanks dat onze kamer prima voor elkaar is – we liggen met z’n zessen in een vijfpersoons bed – slaap ik slecht die nacht. Het is warmer dan ik had verwacht en Beer ligt naast mij en draait wat af waardoor ik iedere keer wakker word.
Maar zodra we de volgende ochtend na een stevig ontbijt met brood, gebakken eieren en spek onze wandelschoenen aantrekken en de frisse berglucht opsnuiven, is alle moeheid verdwenen. Moeder Natuur doet wat ze moet doen: ons trakteren op een fantastisch uitzicht en een strakblauwe hemel. We gaan weer op pad!
Drone of deo?
We besluiten de langere route te nemen en over de hoge bergkam te lopen. Het lijkt ons een gave ervaring om echt over de kam zelf te lopen en Jenne wil de drone even laten vliegen. Voordat we aan de huttentocht begonnen, twijfelden we of deze gadget mee moest of niet. Hij is klein en compact, maar wel weer extra gewicht en alles met het label onnodig extra gewicht was een ‘no go’.
De luierdoekjes, luiers, regen-, reserve- en slaapkleding waren eerste behoeften naast water en snacks voor onderweg. ‘Vind je het erg als ik naar zweet ruik? Nee? Oké, dan neem ik geen deo mee.’ ‘En als je met me samenleeft kunnen we ook wel onze tandenborstel delen, toch?’ Door deze afvalrace slaagden we erin om al onze bagage in één rugzak te krijgen en wat extra in de rugzakken van de kinderen.
Net als in The Sound of Music
Al lopend over de bergkam met uitzicht op berghellingen en dalen aan weerszijden, worden we gevolgd door onze eigen drone. Jenne is blij, want hij kan even ‘spelen’ en wij zwaaien naar de camera in de lucht. Voor geen goud had ik deze opnames willen missen. Wat een fantastische filmpjes en beelden hebben we hierdoor kunnen vastleggen. Het zal geen toeval zijn dat ik tegen de kinderen niet uitgepraat raak over The Sound of Music.
Hoe doen wij dat toch?
We nemen onze tijd, picknicken onderweg en maken (te gekke!) foto’s. Onderweg komen we vandaag weinig mensen tegen, heerlijk. De lokalen die we zo nu en dan tegenkomen, maken vol bewondering een praatje met ons. Eén voor één vragen ze de leeftijden van de kinderen en vragen zich af hoe ‘die Hollanders’ dat toch ‘schaffen’ met zulke jonge kinderen.
‘Eén voor één vragen ze de leeftijden van de kinderen en vragen zich af hoe ‘die Hollanders’ dat toch ‘schaffen’ met zulke jonge kinderen.’
Wij voelen ons trots en de kinderen des te meer. Vooraf wisten we dat dit goed zou gaan, onze conditie is goed en we zijn allemaal gewend om te sporten en te bewegen. Toch is het dan fijn dat het ook allemaal zo uitpakt als dat je hoopt…
‘Hans & Nel’-gezinnen
Die middag komen we aan bij de Almhut voor die nacht. Een prachtige sfeervolle Almhut waar verschillende bergwandelaars gezellig met elkaar aan tafels zien zitten met op tafel houten planken met gedroogde worst en diverse plakken kaas. De kinderen maken al snel kennis met twee Nederlandse meisjes die met hun ouders ook de ‘Hans & Nel’ route lopen. Ze vermaken zich met de glijbaan en zelfbedachte spelletjes.
Diezelfde ochtend valt me al op dat de namen ‘Hans & Nel’ heel vaak in het gastenboek geschreven stond.
Vraag: ‘Hoe heeft u voor het eerst van onze hut gehoord?’
Antwoord: ‘Via Hans & Nel.’
Bijzonder knap hoe zij zo’n fanatiek platform als Huttentocht met kinderen kunnen opzetten voor gezinnen met kinderen die graag een huttentocht wandelen.
Oma tussen de kratten bier
Voordat we aan tafel gaan, nemen we een kijkje op de oude deel van de hut waar de vijftien koeien worden gemolken door een aardige jongeman die we even later in de primitieve keuken terugvinden, terwijl hij onze soep bereidt. Mooi om te zien hoe iedereen in deze alm multifunctioneel wordt ingezet. De oude oma die er rond loopt controleert of alles gaat zoals het hoort.
Tijdens een praatje met de jongedame die ons eten serveert, horen we dat oma de hele zomer in de Almhut verblijft. Respect hoor, op die leeftijd (we schatten haar zeker vijfentachtig plus). Jenne en ik kijken elkaar kort aan en richten ons dan weer tot de jongedame. ‘Maar hoe komt ze dan hier?’, vragen we tegelijk, wetende dat er geen auto bij de hut kan komen. De dame lacht. ‘Oma mag als enige tussen de bevoorrading zitten in het goederengondeltje’ en ze wijst naar de kabelbaan achter de hut. We vragen maar niet verder, maar zien in gedachten oma opgevouwen tussen de kratten bier en frisdrank zitten.
‘De herinneringen voor later maken we nu.’
Die avond vallen we met z’n allen in een groot bed tevreden in slaap met de geur van drogende kazen (even wennen :-)) in de ruimte naast ons en het geluid van rollende Yatzee dobbelstenen in de ruimte onder ons. Ik vind het een heel bijzonder gevoel om ver weg van de bewoonde wereld in een Almhut te overnachten. De herinneringen voor later maken we nu.
Ree gespot
De volgende ochtend gaan we op ons gemak op pad na een heerlijk ontbijtje met huisgemaakte broodjes en jam. Het is wederom een prachtige dag en we kijken er naar uit om weer de bergen in te trekken. Zoals iedere dag bungelt de speurtocht van Hans & Nel – die we voor de vakantie door de juf op school lieten plastificeren – aan de grote rugzak. De kinderen maken er dankbaar gebruik van om de vragen voor te lezen die we gezamenlijk beantwoorden.
‘Een gevoel van geluk en vrijheid stroomt mijn hart in.’
Bruun loopt vaste prik voorop en roept dan achterom waar we blijven. Ongelooflijk hoe die kinderen het volhouden. Jenne en ik wisselen de rugdrager en rugzak per dag af en beide bepakkingen zijn zwaar, maar het is goed te doen.
.
Als we dan na twee uur over dat smalle bergpaadje wandelen, met uitzicht op het grote meer, zien we een ree aan de overkant de struiken in gaan. Ik doe een paar stappen terug om het perfecte plaatje van mijn mooie en stoere gezin te schieten, terwijl een gevoel van geluk en vrijheid mijn hart instroomt.
Duik in het meer
Onderaan het steile bergpaadje die we langs de rotswand volgen, lonkt ook nu weer de frisse duik in het grote meer. Ditmaal hoeven we er niet zo lang over na te denken. We nemen een plons en de kinderen spelen daarna in hun zwemkleding in de kleine waterstroompjes tussen de grote keien.
Achter ons hoor ik op nog geen honderd meter de drukte van de wandelaars die de almhut bezoeken voor de lunch. Het liefst zou ik nog wat langer het ‘aan het einde van de wereld gevoel’ vasthouden. Ik draai me dus niet om en geniet nog even van mijn roedel, wetende dat we zo dadelijk toch echt weer terug moeten naar de bewoonde wereld.
Fantastische belevenis
Bij aankomst op de parkeerplaats doen we de rugzakken af en geven elkaar een dikke knuffel om dit gave avontuur en onze veilige terugkomst te vieren. Uit de koeling in de auto halen we twee biertjes en pakjes drinken en proosten op deze fantastische belevenis.
‘Papa en mama?’
‘Ja schat.’
‘Ik heb twee vragen.’
‘Nou, wij zijn benieuwd.’
1. ‘Gaan we volgend jaar weer zo’n tocht doen?’
2. ‘Mogen we thuis de Sound of Music kijken?’
Jenne en ik kijken elkaar aan en moeten lachen.
‘Tuurlijk lieverd!’
Merel Disselkoen
Dank je wel voor dit mooie verslag, Merel!
Mocht je na dit verhaal ook warm zijn gelopen voor een huttentocht? Dit zijn de kindvriendelijke huttentochtroutes die wij, Hans & Nel, voor je uitgezet hebben.
